Pokój nr 1

-Nietoperku, nietoperku.- pokiwałem głową z szerokim uśmiechem.- Chyba że wolisz pijawkę.- dodałem z radosnym uśmiechem.
Skoro nie próbował mnie macać ani gryźć, to nie miałem nic przeciwko. A takie droczenie się jest całkiem miłą odmianą od tego wszystkiego, co było w sforze.
-No i co się na mnie patrzysz?- zaciekawiłem się żywo.
Gdybym miał teraz ogon, to pewnie radośnie bym nim merdał.

Przyglądałem mu się zaciekawiony, cóż jakoś wcześniej nie było do tego okazji. Jak na wilkołaka to chłopak był bardzo nietypowy. Po pierwsze był niewielki, wręcz bardzo drobny. Większość wilków była dobrze zbudowana, wysoka, najprościej mówiąc robili groźne wrażenie swoją posturą, a on? On raczej był pocieszny z tym wyglądem. Po drugie włosy... Ta barwa była nadzwyczaj rzadka, w sumie widziałem, w ciągu całego mojego życia, tylko dwa rude wilkołaki. Choć jak mam być szczery, to najciekawsze były oczy, nie żeby były jakoś specjalnie wyjątkowe czy niezwykłe. Większość wilkopodobnych takie miała, ale cóż nie będę krył tego, że czarny odcień tęczówek był ładny.
-Jesteś dość nietypowy, jak na wilczka.-odpowiedziałem na jego pytanie.

Roześmiałem się lekko, widząc, jak się we mnie wgapia. Nie wiem, o co mu chodzi, ale cóż... Wampiry zawsze były dziwne. Zrewanżowałem mu się równie dokładną obserwacją. Cóż, wysoki i to bardzo, ostatnim razem widziałem tak wysoką osobę dobre parę lat temu. Dalej, przystojny, ale to jak każdy wampir. Do tego czarne ubrania i kolczyki. No typowy Bad Boy. Ale pasowało to do niego.
-Nietypowy?- uniosłem brwi do góry.- Co masz na myśli?- udawałem oczywiście, że nie wiem, że chodzi mu o moje rude włosy i drobną posturę.

-Sądzę, że doskonale wiesz, co mam na myśli...-mruknąłem cicho, choć doskonale wiedziałem, że on i tak to usłyszy. W końcu nad wyraz wyczulony słuch był cechą charakterystyczną zarówno dla jego jak i mojej rasy. Czasami to było naprawdę wkurzające, aczkolwiek miało sporo plusów, to musiałem przyznać.
-Widzę, że dzisiaj twój humor jest o wiele lepszy... Zawsze, gdy jesteś niewyspany, to warczysz na wszystkich wokoło?-zapytałem nie potrafiąc się powstrzymać. Chrzani to najwyżej on spróbuje mi przywalić, co i tak mu się nie uda, ale kto by gdybał nad szczegółami.

Zarumieniłem się głęboko i zwiesiłem głowę.
-To nie moja wina, że jestem taki.- powiedziałem obronnym tonem.
Głupio mi tak trochę było, naprawdę. Wszyscy się ze mnie naśmiewali, bo taki malutki byłem w porównaniu do innych wilkołaków.
-Zawsze.- zacząłem chichotać.- A zwłaszcza tuż po obudzeniu, bez kawy ani rusz.- uśmiechnąłem się szeroko, zerkając na niego.

-A czy ja mówię, że to twoja wina? Ja tylko stwierdzam fakt dziecino...-mruknąłem bardziej do siebie niźli do niego. W sumie to nawet nie miało większego znaczenia... Uniosłem brwi słysząc jego odpowiedź, czy mi się wydaje, czy on faktycznie dzisiaj jest wyjątkowo przyjazny? Aż sam nie wiem, co o tym myśleć. W sumie gdybym chciał się dowiedzieć, co on kombinuje, to mógłbym mu zajrzeć w myśli, ale nie chciałem tego robić. To byłoby podłe, gdyby o nic nie knuł. A ja nie lubię samego siebie postrzegać w takim świetle.

Zwiesiłem głowę jeszcze bardziej.
-Tak to brzmiało... Jak wyrzut...- szepnąłem.- Wszyscy się ze mnie naśmiewają, że taki mały i rudy....- powiedziałem ze smutkiem.
Ehhh... Naprawdę nie musiał zaczynać tego akurat tematu. Zerknąłem na niego, zdecydowanie wyglądał, jakby coś kombinował. Hmm... Powinienem się bać? Wampiry podobno są nieobliczalne.

Jeśli on zamierza mi tutaj teraz wylewać swoje gorzkie żale, to chyba stąd wyjdę. Nie jestem dobry w pocieszaniu, wręcz przeciwnie jestem beznadziejny i co najwyżej jeszcze bardziej go zdołuję. Błagam niech on się weźmie w garść, bo inaczej będzie nieciekawie.
-Skąd jesteś Dziecino?-zapytałem chcąc zmienić temat. Cóż ten wydawał mi się najprostszy i chyba najłatwiejszy. No bo w sumie opowiedzenie o tym skąd się pochodzi nie jest chyba czymś nieprzyjemnym. No a przynajmniej myślę, że nie jest i mam nadzieję, że on tez tak myśli.

-Nie jestem dzieciną.- wystawiłem mu język, cicho się śmiejąc.
Przekrzywiłem głowę, zastanawiając się, czy mi uwierzy, jak powiem prawdę, czy będę musiał coś zmyślić.
-Jestem z Sherwood.- zaśmiałem się wesoło, zerkając na niego.
No co, nie moja wina, że las z bajek o Robin Hoodzie naprawdę istnieje, a ja miałem nieszczęście mieszkać w wiosce tuż przy nim.

Uniosłem brwi słysząc jego odpowiedź, no ale cóż urodziłem się w Anglii w czasach arturiańskich, więc nie byłem chyba najlepszą osobą do wytykania mu, że mieszka w dziwnym miejscu. Choć w sumie nie tyle dziwnym, co bardzo ciekawym. No przynajmniej moim zdaniem, nie wiem jak on to postrzega, ale znając życie pewnie by się ze mną nie zgodził. Nawet jeśli chodziłoby o zaprzeczenie tylko dla zasady.
-Bardzo ciekawe...-mruknąłem rozbawiony bardziej do siebie niż do niego. Jakie on musiał mieć przez to problemy, założę się, że praktycznie nikt mu w to nie wierzył...

Z nieukrywanym zdumieniem wpatrzyłem się w wampira. Zdecydowanie jego odpowiedź mnie zskoczyła, zachowywał się tak, jakby mi normalnie wierzył... Hmmm, zdecydowanie dziwne. To w takim razie gdzie on się urodził, skoro nie wytykał mi Sherwood? Zamyśliłem się.
-A gdzie Ty się urodziłeś?- zapytałem spokojnie, zaciekawiony.
Cóż, młode wilkołaki mają to do siebie, że są ciekawskie. Nie moja wina... Poza tym miło byłoby poznać osobę, z którą będę mieszkać.

-Kojarzysz termin Avalon, wilczku?-zapytałem z rozbawieniem, które doskonale było słychać w moim głosie, cóż skoro on bał się, że mu nikt nie uwierzy, gdy powie skąd jest, to co ja mógłbym o tym rzec? W końcu urodziłem się na dworze Króla z legend, co było dopiero dziwnym przypadkiem. Nie ma to jak od początku życia kręcić się wśród mitów i bajek, by na końcu stać się jednym z nich. W sumie jeśli mi nie uwierzy, to i tak mnie to nie zdziwi. Zdumiewającym byłoby gdyby się nie roześmiał po tym jak wypowiedziałem te słowa.

-Avalon? Taaaaak, to była taka wyspa bodajrze, z tego co pamiętam występowała w legendach o królu Arturze.- stwierdziłem spokojnie, zerkając na niego z uroczą miną.
Ciekawiło mnie, czemu właśnie wspomniał o tej wyspie. Czyżby właśnie na niej się urodził? Zdecydowanie było to ciekawe.... Ale nie miałem nic przeciwko.

-Ciekawostką jest to, że właśnie tam zostałem zmieniony w wampira.-powiedziałem z rozbawieniem przebrzmiewającym w moim głosie. Westchnąłem cicho, tak to były czasy, wtedy było o wiele ciekawiej niż teraz, świat współczesny był do bólu nudny i taki... Poznany, tak to dobre określenie. Niewiele było w ni do odkrycia, choć mimo wszystko nadal miał sporo do zaoferowania.
-Choć pytałeś zapewne nie o moje narodziny dla śmierci, ale takie ludzkie, nieprawdaż?-zapytałem lecz nie oczekiwałem odpowiedzi, w końcu nawet nie czytając mu w myślach i tak doskonale ja znałem.
-Urodziłem się na dworze tego króla.-odpowiedziałem na pytanie, które zadał mi wcześniej.

Mimowolnie rozdziawiłem szeroko usta, słysząc jego odpowiedź.
-To na Avalonie żyją wampiry?- spytałem odruchowo, poniewczasie zdając sobie sprawę, jak idiotycznie to zabrzmiało.- To znaczy, jak się tam znalazłeś?- poprawiłem się, mimowolnie głęboko się czerwieniąc.
Zaskoczył mnie tym, zdecydowanie. Myślałem, że to jedynie legenda. A tu nagle się okazuje, że nie dość, że Avalon istnieje, to na dodatek jest zamieszkany przez wampiry... Tak samo, jak Sherwood przez wilkołaki.
-Jesteś więc kimś ze szlachty czy też rycerzy Artura?- zapytałem bardzo zaciekawiony.
Ooooo, mam przed sobą żywą legendę, trzeba korzystać! Wypytać i w ogóle...

-Niestety żyją.-odpowiedziałem na jego pytanie, cóż kiedyś dawno temu ich tam nie było a mieszkały tam stworzenia narodzone dla światła, lecz cóż silniejszy wygrywa i dostaje miejsce do mieszkania. Szkoda leśne stworzenia i dobre duchy bardziej zasługiwały na Avalon.
-Przewieziono mnie tam, gdy umierałem od zatrutej strzały.-dodałem po chwili cicho, jakoś niespecjalnie lubiłem wspominać moment śmierci mojego ludzkiego ja... Choć powinienem być wdzięczny, Serena uratowała mi w ten sposób życie, a raczej istnienie.
-Gawain do usług.-powiedziałem z rozbawieniem, które zawsze wywoływało we mnie moje człowiecze imię.

-Ciekawe.- stwierdziłem radośnie, wpatrując się w wampira. Gdybym miał teraz ogon, to bym nim radośnie merdał.- Chętnie bym Avalon zwiedził... Albo i nie, zaraz by mnie pijawki zagryzły.- westchnąłem ciężko.
Nawet nie zorientowałem się, że przestałem uważać Lyalla za "pijawkę", tylko traktowałem go normalnie jak współlokatora i dobrego kompana do rozmów. Bo całkiem miło mi się z nim rozmawiało.
-Zatrutej? Współczuję... Bardzo źle jest używać czegoś takiego...- pokręciłem głową, przyglądając się mu z ciekawskim uśmiechem.- Ga-gawain?- otworzyłem szeroko oczy i usta, wgapiając się w niego. Cóż, zatkało mnie.