Pokój nr 1

Duży pokój urządzony w kolorach czerwieni i czerni. Na przeciwko drzwi znajduje się dość spore okno które pięknie oświetla ciemną podłogę.Parapet został wystylizowany na siedzisko, znajdują się tam miękkie, czerwone poduchy.Można z niego podziwiać ogrody rezydencji. Po obu stronach pokoju stoją dwa łóżka, dwie szafki nocne, dwie szafy i półki, wykonane z czarnego drewna. Każdy pokój jest też wyposażony w dużą i przestronna łazienkę. Ściany są wykładane jasnymi kafelkami, które kontrastują z ciemnymi kafelkami na podłodze. Po jednej stronie znajduje się dużą wanna i prysznic, a po drugiej umywalka która została wbudowana w małą, ciemną szafeczkę, nad nią wisi szerokie lustro

~Seiran
~Lyall

Wszedłem do pokoju, delikatnie się uśmiechając. Podobało mi się takie miejsce. Zająłem sobie łóżko po lewej stronie i rzuciłem sobie na łóżko torbę. Po chwili zabrałem się za zwiedzanie pokoju i łazienki. Rozpakuję się potem.

Wszedł do pokoju i od razu zaobserwował fakt, że ma współlokatora. Cóż nie zamierza narzekać, ani też się cieszyć, bo w sumie niewiele go to obchodziło. Szybko się rozpakował, po czym położył się na wolnym łóżku i przymknął oczy. W sumie nie był jakoś specjalnie zmęczony podróżą, ale na razie nie miał ochoty robić nic specjalnie aktywniejszego niż leżenie.

Wyszedł z łazienki i spojrzał zaskoczony na drugie łóżko. Nie spodziewał się, że tak szybko dostanie współlokatora.
-Dzień dobry.- uśmiechnął się delikatnie i zabrał się za rozpakowywanie torby.
Dosyć szybko zapełnił swoją szafę ubraniami, po czym zabrał się za zapełnianie półek i szafek ze swojej strony. W prywatność współlokatora nie zamierzał się wpychać.

Gdy usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi uchylił powieki, po czym podniósł się do siadu i spojrzał na wychodzącego z łazienki chłopaka.
-Bonjour...-mruknął cicho uważnie przyglądając się swojemu współlokatorowi. Od razu dało się zauważyć, że nie należy od do jego rasy, a po zapachu zmokniętego psa nie trudno było się domyślić, że to wilkołak. Uśmiechnął się z rozbawieniem, już teraz wiedział, ze może być ciekawie.

Zmierzył wzrokiem współlokatora, coś mu nie pasowało. Zmarszczył lekko nos, węsząc intensywnie. Kojarzył ten zapach, taki strasznie słodki i jednocześnie kuszący... Wampir... Prawie wypuścił z rąk katanę, którą miał właśnie przywiesić sobie na ścianie.
-Wampir!- wydusił, zszokowany.
To chyba jakiś kretyński żart...

Spojrzał na chłopaka z rozbawieniem, oj tak taka reakcja była po prostu idealna. Domyślał się, że szczeniakowi raczej nie spodoba się współlokator wampir i nie przeliczył się.
-Owszem wampir, wilczku.-uśmiechnął się złośliwie do chłopaka. Z taką miną młodzieniec wyglądał co najmniej komicznie. Wstał z łózka i podszedł bliżej niego. Przyjrzał mu się uważnie.
-Strasznie malutki z ciebie wilczek...-mruknął bardziej do siebie niźli do chłopaka.

-To jakiś żart, prawda?- wgapił się w niego ze zszokowaną i jednocześnie wściekłą miną.
Zawarczał cicho, gdy wampir do niego podszedł. Nie czuł się przy nim ani bezpiecznie ani przyjemnie. Odszedł kilka kroków od niego, dla własnego bezpieczeństwa.
-Nie jestem malutki!- tupnął nogą.- A bronić się potrafię, więc uważaj...

-Żart? Nie zwykłem żartować w taki sposób.-zaśmiałem się rozbawiony jego miną i zabrałem mu z rąk katanę, którą kurczowo ściskał. Jeszcze sobie dzieciak krzywdę zrobi, a potem wszystko zwalą na wampira.
-Jasne maluszku, groź mi dalej, może ci się uda i się przestraszę.-uśmiechnąłem się kpiąco. Sam też zachwycony wizją mieszkania z nim w jednym pokoju nie byłem. No bo poważnie ten zapach zmokłego psa do najmilszych nie należał, zwłaszcza, gdy miało się tak wyczulony węch. Uważnie przyjrzałem się broni, którą mu zabrałem.

Mimowolnie warknąłem, gdy wampir zaśmiał się po czym pozbawił mnie katany... Zdaje się, że to była moja jedyna broń przeciwko niemu? No świetnie... Wprawdzie miałem jeszcze jedną, ale zerowe szanse, że uda mi się po nią sięgnąć. Wampiry podobno były dosyć szybkie...
-Nie jestem maluszkiem. I ja nie grożę, nie zniżę się do tego, aby grozić jakiejś paskudnej pijawce.- powiedziałem gniewnie.- Oddaj z łaski swojej moją katanę.- dorzuciłem widząc, jak wgapia się w moją broń.

-Spokojnie szczeniaczku...-wymruczałem cicho rozbawiony. Cóż za pocieszne stworzenie. Coś mi się wydaje, że nie będzie mi się tu nudzić, oj to akurat niemożliwe. Powoli zaczynała mi się ta zabawa podobać. Aby wyprowadzić go bardziej z równowagi szybko przemieściłem się tuż za jego plecy i odkładając katanę na bok objąłem go w pasie i pochyliłem się tak, by móc szeptać bezpośrednio do jego ucha.
-Pijawce? W sumie dziecinko może masz rację...-zaśmiałem się cicho o mimowolnie wciągnąłem powietrze do płuc, przy okazji znowu czując zapach chłopaka tym razem intensywniej.
-Hmm... W sumie ten zapach nie jest taki okropny... Można by się przyzwyczaić...-dodałem po chwili nadal go obejmując, w tej też chwili zacieśniając uścisk, ale nadal nie na tyle by mu coś niechcący zrobić.

-Nie jestem szczeniakiem!- wkurzyłem się nie na żarty.
Co ten cholerny wampir sobie myśli, co?! Że może mnie ot tak obrażać, wyzywając praktycznie od kundli i do tego zwyczajnie się ze mną drażnić? Yhh...Potrząsnąłem głową, ale w tym samym momencie wampir przemieścił się za mnie.
-Co do licha....?!- zacząłem, ale on objął mnie w pasie, przyciągając do siebie.
Natychmiast się szarpnąłem, nic dziwnego w końcu, obłapia mnie jakaś pijawka... Zawarczałem gniewnie, próbując się uwolnić. Napiąłem się mocno, gdy wzmocnił uścisk.
-Puść mnie... Mojej krwi i tak nie dostaniesz...- warknąłem ostrzegawczo.

Czy to ciekawość czy też brak rozsądku sprawiły, że wykorzystałem moją zdolność, z której naprawę rzadko korzystałem. A mianowicie wejrzałem w jego myśli. Rety, co za nadpobudliwy szczeniak... I chyba jakiś niedoedukowany skoro nawet nie wie, że wilki mają szczenięta...
-Twojej krwi...? Nie zamierzam cię na razie zabijać, więc o to możesz się nie martwić.-powiedziałem kpiąco, jakby nie patrzeć jad wampirów, był dla wilkołaków śmiertelną trucizną. A zabicie współlokatora już pierwszego dnia byłoby, co najmniej nierozsądnym pomysłem. Odsunąłem się od chłopaka i wróciłem na łóżko. Osobiście uznałem konwersację za zakończoną, w końcu i tak się z nim nie dogadam. A po co marnować czas na zbędne rozmowy? To bezsensowne.

Ja wiem, że wilki mają szczenięta, w końcu psy i wilki to jedna i ta sama rodzina. Ale na litość boską, ja jestem wilkołakiem, czyli w w większej części człowiekiem! A on mnie od zwierząt będzie wyzywał... Sam nie jest lepszy.
-Przynajmniej masz na tyle zdrowego rozsądku.- powiedziałem z politowaniem w głosie.
Odetchnąłem z ulgą, gdy w końcu mnie puścił i poszedł na łóżko. Ufff. Już się bałem, że i mi coś zrobi. Wróciłem do rozpakowywania się, po coś ta szafa tu w końcu jest.

Zignorowałem chłopaka całkowicie w chwili obecnej tracąc zainteresowanie jego osobą. Znudził mi się tymczasowo, najwyżej jak nie będę miał, co robić, to mu podokuczam, czy coś... Zamruczałem zadowolony i wtuliłem twarz w poduszkę, co prawda wampiry nie musiały spać, ale jeśli chcieliśmy to mogliśmy to robić, a ja muszę przyznać, że uwielbiałem spać, gdy nie miałem co robić. W końcu brak świadomości rozluźniał, a nie tak jak bezczynne siedzenie irytował. Zamknąłem oczy powoli wyciszając moje myśli i tracąc kontakt z rzeczywistością.

Ulżyło mi, gdy przestał się interesować moją osobą. Cholerny wampir, wrr.... Chyba poproszę o przeniesienie. Kto normalny umieszcza wilkołaka i wampira w jednym pokoju? Yh... Pokręciłem głową, kończąc się rozpakowywać. W zasadzie nie było tego wiele. Ale przynajmniej nie spędziłem połowy nocy na tym. Przeciągnąłem się zadowolony i poszedłem pod prysznic. Wykąpałem się dosyć szybko i w samej bieliźnie wsunąłem się do łóżka. Mmm, ciepłe i wygodne.

Obudziłem się jak zwykle w środku nocy, leniwie uchyliłem powieki, aby potem wstać i wyjrzeć przez okno. Uśmiechnąłem się zadowolony i podszedłem do szafy, a następnie wyciągnąłem z niej jakieś ubrania, po czym poszedłem do łazienki. Wziąłem szybki prysznic i nie kłopocząc się suszeniem włosów wróciłem do pokoju. Spojrzałem na zegar, który wskazywał godzinę drugą, co mnie wcale nie zdziwiło. Jeszcze nigdy nie udało mi się przespać całej nocy... Westchnąłem cicho zmęczony takim stanem rzeczy. Podszedłem do drzwi, a później przez nie wyszedłem i po ich zamknięciu ruszyłem w stronę wyjścia z rezydencji.

Spałem grzecznie, zwinięty w kulkę na łóżku. W zasadzie zawsze spałem w ten sposób. Niczym dosłownie szczeniak, chcąc przyciągnąć jak najwięcej ciepła do siebie. Poza tym doskonale zdawałem sobie sprawę, że byłem miniaturowym biologicznym piecykiem, ale tylko podczas snu. Obudziłem się dopiero gdzieś z rana. Mojego pożal się boże współlokatora nie było, cudownie wręcz. Naprawdę cudownie. Wziąłem szybko prysznic i w o wiele lepszym nastroju zacząłem się zastanawiać nad czymś do zjedzenia.

Powrót do pokoju nie trwał długo, zwłaszcza, że nie chcąc chodzić w deszczy użyłem moich niezbyt ludzkich zdolności. Jeszcze zanim wszedłem do pokoju mogłem usłyszeć jak ktoś się po nim porusza, więc wysnułem całkiem logiczny wniosek, że wilczek już wstał. Uśmiechnąłem się zadowolony, cóż znowu będę mu mógł podokuczać. Otworzyłem drzwi i spojrzałem w stronę cichych dźwięków, które powstały od ruchów chłopaka.
-Witaj wilczku~-powiedziałem rozbawiony. Nie spuszczając z niego wzroku wszedłem do środka zamykając za sobą drzwi.
-Tęskniłeś?-zapytałem z kpiącym uśmiechem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że chłopak zaprzeczy.

Prawie podskoczyłem, słysząc czyjś głos. No tak, mój cudowny współlokator wrócił i musiał mnie straszyć. Grrr.
-Cześć nietoperku.- przywitałem się grzecznie. Generalnie wilczka mu mogę wybaczyć, to całkiem przyjemne.- Absolutnie, ani troszkę.- prychnąłem. Zwariował, jak sądził, że tęskniłem.- To były najcudowniejsze chwile mego marnego życia.- powiedziałem z przesadnym zachwytem.
Zerknąłem na niego niechętnie, zastanawiając się nad śniadaniem. Robiłem się głodny, a głodny wilkołak to bardzo, bardzo drażliwy i niebezpieczny wilkołak. Chociaż z drugiej strony, co ja mógłbym zrobić tej pijawce...

Wiedziałem, no po prostu wiedziałem, że powie coś w tym stylu. Choć w ten sposób dał mi kolejny powód do kpin z jego osoby. Oj powinien trochę bardziej przemyśleć to, co mówi, bo inaczej słownych potyczek ze mną nie wygra. Z takim przemyśleniem tego, co mówi dostarczać mi będzie tylko rzeczy, których będę mógł się w nim czepiać.
-Doprawdy? Twoje życie w takim razie musi być piekielnie nudne.-powiedziałem współczująco i pokręciłem głową jakbym naprawdę mu współczuł z głębi serca. Wątpiłem, co prawda, że on się na ten żal nabierze, ale spróbować nie zaszkodzi.

Uśmiechnąłem się lekko do siebie. Oj doskonale wiedziałem, że ten dziad chce się podrażnić i mnie pomęczyć. Spojrzałem na niego z uroczą minką.
-Ano było nudne... Póki nie wylądowaļem w jednym pokoju ze starym przerośniętym nietoperzem, który na dobitkę pozdjadał wszystkie rozumy.- zachichotałem.
Wybrał sobie zdecydowanie nieodpowiedni obiekt to drwin.

Prychnąłem cicho rozbawiony, choć w sumie w tej wypowiedzi było trochę racji. Jeśli chciał mnie obrazić powinien się bardziej postarać. Ja nie mam problemów z przyznaniem się do wieku, więc niech nie liczy, że ten tekst mu coś da.
-W ten sposób mnie nie zirytujesz.-stwierdziłem optymistycznym tonem, by po chwili podejść do fotela i na nim usiąść. Cóż te słone przepychanki były całkiem ciekawe i zaczynały mi się na serio podobać. Ta.... Chyba powoli dopada mnie starość skoro zaczynam się tak zachowywać.

-Och nietoperku, a kto powiedział, że ja chcę Cię zirytować?- z szerokim uśmiechem usiadłem na podłodze, przodem do niego.- Ja tylko stwierdzam fakt.- dodałem z radosnym chichotem.
Wstyd się przyznać, ale coraz bardziej zaczynałem lubić mojego współlokatora i te nasze wzajemne drażnienie się. Z nikim innym nie mogłem tak dyskutować, bo albo się obrażał, albo wybuchał płaczem czy coś.

-Nietoperku?-zapytałem unosząc brwi. A gdzie się podziało moje ulubione określenie, czyli pijawka? Pewnie ją coś zjadło, ot co... Przymknąłem oczy i oparłem się o oparcie fotela, odchylając przy tym głowę do tyłu. To miejsce powoduje u mnie stanowczo za duże lenistwo, muszę nad tym popracować. Uśmiechnąłem się słysząc jego śmiech, no proszę mały potrafi coś więcej niż tylko warczeć. Dobrze wiedzieć. Przechyliłem głowę w bok, podtrzymując ją ręką i otworzyłem czy kierując spojrzenie na drobnego chłopaka.