Pokój nr 4.

Duży pokój urządzony w kolorach czerwieni i czerni. Na przeciwko drzwi znajduje się dość spore okno które pięknie oświetla ciemną podłogę.Parapet został wystylizowany na siedzisko, znajdują się tam miękkie, czerwone poduchy.Można z niego podziwiać ogrody rezydencji. Po obu stronach pokoju stoją dwa łóżka, dwie szafki nocne, dwie szafy i półki, wykonane z czarnego drewna. Każdy pokój jest też wyposażony w dużą i przestronna łazienkę. Ściany są wykładane jasnymi kafelkami, które kontrastują z ciemnymi kafelkami na podłodze. Po jednej stronie znajduje się dużą wanna i prysznic, a po drugiej umywalka która została wbudowana w małą, ciemną szafeczkę, nad nią wisi szerokie lustro.

~
~Milten

Wszedłem na drugie piętro ciągnąc za sobą walizkę, a przez ramię miałem przewieszoną nie dużą torbę. Stanąłem przed drzwiami i otworzyłem je kluczem po czym wszedłem do środka. Rozejrzałem się dookoła po czym zająłem jedno z łóżek i zacząłem się rozpakowywać. Kiedy już skończyłem wziąłem ręcznik i bieliznę po czym wszedłem do łazienki. Rozebrałem się i wszedłem pod prysznic rozkoszując się kroplami wody padającymi na moje ciało.

Wbiegłem do pokoju, od razu zamykając za sobą drzwi. Takie przyzwyczajenie. Rzuciłem swoją torbę na łóżka po lewej stronie okna. Rozpakowałem się w odpowiednie szafki. Na szafce obok łóżka została tylko książka, którą aktualnie czytałem. Zostawiłem ją tam, przebrałem się i szybko poszedłem spać. Nie przepadałem za światłem słonecznym, ale mogłem w nim normalnie funkcjonować. Szum wody dobiegający zza ściany ułatwił mi zaśnięcie.

Gdy uznałem, że wystarczy tego dobrego zakręciłem wodę i wyszedłem spod prysznica. Wytarłem się dokładnie ręcznikiem i założyłem bieliznę po czym wszedłem do pokoju z ręcznikiem na głowie. Od razu w oczy rzucił mi się chłopak śpiący na łóżku. Zerknąłem na okno i podszedłem do niego zasłaniając zasłony po czym usiadłem na łóżku i zacząłem suszyć włosy.

Podobno można wyczuć, kiedy ktoś się na ciebie patrzy. Ja wyraźniej odczułem to, że ktoś zasłonił okna. Od razu lepiej. Wymruczałem coś przez sen i zwlokłem się z łóżka, niespecjalnie interesując się otoczeniem. Dopiero po chwili rozejrzałem się nieco bardziej i zauważyłem jakiegoś chłopaka.
- He... Hej... - wymruczałem cicho, przecierając oczy wierzchem dłoni. - Jestem Milten, a ty?
Wypadało poznać osobę, z którą najprawdopodobniej będę mieszkał.

Wysuszyłem swoje włosy i rozczesałem je po czym zdecydowałem, że warto się ubrać. Wyciągnąłem z szafy pierwsze lepsze jeansy i t-shirt po czym ubrałem się. W pokoju nie było jakoś strasznie ciemno, a więc sięgnąłem książkę i zacząłem ją czytać. I w tym momencie usłyszałem czyjś głos. Spojrzałem na właściciela tego głosu i uśmiechnąłem się delikatnie.
-Ryujirou, ale wolę po prostu Ryu- powiedziałem spokojnie.

-Ryu-ji-rou. - przesylabizowałem. - To ja zostanę przy Ryu.
Uśmiechnąłem się do niego szeroko i przekrzywiłem głowę, żeby zobaczyć tytuł książki. Z tej odległości nie dało się jednak zbyt dobrze rozróżnić liter.
- Co czytasz? - zapytałem, podchodząc nieco bliżej. - I o czym to?
Kątem oka spojrzałem na książkę, która leżała na mojej szafce. Wygląda na to, że Ryu też lubi czytać.

-Większość ludzi skraca moje imię- stwierdziłem wzrokiem wróciłem do książki.
Nie zauważyłem nawet kiedy podszedł. Spojrzałem na niego kiedy usłyszałem pytanie i pokazałem mu okładkę.
-'Boska komedia'- powiedziałem i uśmiechnąłem się -Poemat przedstawiający wizję wędrówki poety przez zaświaty czyli Piekło, Czyściec i Raj- odpowiedziałem na jego pytanie i uśmiechnąłem się delikatnie.
-Lubię czytać takie książki- i spojrzałem w stronę, w którą zerkał.
-Też lubisz czytać?- spytałem wzrokiem wracając na chłopaka.

-Zapowiada się ciekawie. - uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. - Lubię, chociaż zupełnie innego rodzaju. Uwielbiam horrory i powieści fantasy osadzone w średniowieczu. - spojrzałem kolejny raz znacząco na moją książkę. - Ale gwałty... Przepraszam, raczej seks niespodzianka co 10 stron to jednak przesada.
Rozumiem, że to niektórych przyciąga, ale mnie po dwóch tomach już raczej irytowało. Czytałem dalej tylko dlatego, że nie mam w zwyczaju zostawiać rozpoczętej lektury.

-Seks niespodzianka mówisz....- spojrzałem na swoją książkę i westchnąłem cicho.
-Każdy lubi coś innego nie ma chyba dwóch takich samych osób, które by się we wszystkim zgadzały- stwierdziłem spokojnie i sięgnąłem ze stolika zakładkę, włożyłem ją do książki i zamknąłem ją.
-Jaką rasę reprezentujesz?- spytałem po chwili patrząc na niego uważnie i próbując ocenić kim on może być.

- Masz rację. - przyznałem mu ją bez wahania.
Przy pytaniu o rasę trochę się zamyślałem. Bardziej nad tym, kim on jest.
- Więc ja... Jestem dość nieudolnym wampirem. - splotłem przy tych słowach dłonie i spuściłem wzrok.
No bo w końcu co to za wampir, który boi się widoku krwi, a co dopiero jej picia. Nie dziwię się, że rodzina uznaje mnie za dziwoląga.

Spojrzałem na niego i uniosłem brew do góry.
-Jak to nieudolnym?- spytałem ciekaw. Nie rozumiałem, ale widząc jego reakcję to chyba coś poważnego, no bo kto reaguje tak jak on? Wyciągnąłem rękę i poczochrałem go po głowie.
-Nie jest pewnie tak źle- powiedziałem chociaż nie miałem pojęcia o co chodzi.

-Wierz mi, że jest... Bo ja... Ja... - ciężko jest wyrzucić z siebie takie rzeczy. - Boję się krwi...
Spuściłem zawstydzony wzrok i przygotowałem się na wybuch śmiechu. Moim daniem to była jedyna możliwa reakcja. Zresztą każdy tak reagował.
- A ty kim jesteś? - chciałem odciągnąć go jakoś od rozmowy o sobie, bo jakoś nie wydawało mi się to specjalnie interesujące.

Spojrzałem na niego z nutką niedowierzania, ale jego reakcja chyba dała mi do zrozumienia, że mówi serio.
-Na pewno da się jakoś przekonać cię do krwi- powiedziałem i zerknąłem na niego.
-Więc jak ty funkcjonujesz? Bo wiesz słyszałem, że wampiry bez krwi długo nie pociągną- spytałem i poklepałem miejsce obok siebie.
-Usiądź co będziesz tak stał- powiedziałem i uśmiechnąłem się.
Gdy usłyszałem jego pytanie na powrót na niego spojrzałem.
-Jestem archaniołem- powiedziałem spokojnie.

Znów pytanie o mnie, chociaż to nie było już takie krępujące.
- Załatwiam sobie takie tabletki z krwi. To znacznie słabsze, ale nie wyobrażam sobie gryzienia kogoś.
Usiadłem ostrożnie obok niego, zupełnie jakbym się czegoś obawiał. Nie było powodu do tego, ale ja często zachowuje ostrożność. Moje oczy delikatnie rozbłysły, kiedy usłyszałem kim jest.
- Jak to jest latać? - zapytałem, wpatrując się w niego szczenięcym wzrokiem. - Pewnie cudowne uczucie...
Rozmarzyłem się, wyobrażając sobie Ryu na niebie. Piękny widok.

Zachowywał się jakby się mnie obawiał. Westchnąłem cicho i spojrzałem na niego.
-Wiesz, że nie musisz się obawiać?- spytałem patrząc na niego czerwonymi oczyma.
Zaśmiałem się widząc jego reakcję na to kim jestem i uśmiechnąłem się do niego.
-Tak uwielbiam latać, ale wtedy muszę pokazać swoją prawdziwą formę- uśmiechnąłem się do niego.
-Chociaż nietypowy ze mnie anioł- zaśmiałem się cicho i położyłem się kładąc ręce pod głowę/

Kiwnąłem głową i zatopiłem się w jego cudownych oczach.
- Może i nietypowym, ale z pewnością super przystojnym. - powiedziałem cicho, ale nie na tyle, żeby tego nie usłyszał.
Spuściłem wzrok dopiero po dłuższej chwili nieco zarumieniony. W wyobraźni porównałem go z sobą i wyszły mi zupełne przeciwieństwa.
- A co lubisz robić? - zapytałem go po chwili, znów podnosząc głowę i wpatrując się w niego rozmarzonym spojrzeniem.

Spojrzałem na niego kiedy usłyszałem jego słowa. Uśmiechnąłem się delikatnie kiedy się zarumienił. Doprawdy słodki.
-Co lubię robić?- powtórzyłem jakbym chciał się upewnić, że dobrze usłyszałem -Cóż lubię grać na skrzypcach oraz pianinie, ale jego nie mogłem ze sobą zabrać- zaśmiałem się.
-Lubię też latać, czuję się wtedy taki wolny- rozmarzyłem się, ale już po chwili wróciłem do rzeczywistości.
-A ty? Co lubisz robić?- spytałem z uśmiechem.

Uzdolniony muzycznie, jak fajnie. Wypadało odpowiedzieć na jego pytanie.
- A ja bardzo lubię śpiewać, pisać głupoty i rzeźbić. Szczerze mówiąc tym ostatnim interesuje się od niedawna i są to tylko małe figurki w gipsie. - z których swoją drogą byłem piekielnie dumny. - Mógłbym w dalekiej przyszłości spróbować cię wyrzeźbić?
Od razu na myśl przyszła mi antyczna sztuka, gdzie modele zazwyczaj byli nadzy. Szybko odrzuciłem od siebie tą myśl ze względu na jej głupotę.

Śpiewa. Jak miło. Uśmiechnąłem się na jego pytanie i spojrzałem na niego.
-Jasne możesz, ale pod warunkiem, że zaśpiewasz dla mnie- uśmiechnąłem się do niego .
W sumie mógłbym coś zagrać, a on w tym czasie by śpiewał. Uśmiechnąłem się aż na tą myśl. Podniosłem się do siadu i spojrzałem na niego.
-Nie chciałbyś wyrzeźbić mnie teraz?- spytałem patrząc na niego -A wieczorem zrobię ci niespodziankę- uśmiechnąłem się tajemniczo do niego.

- Zaśpiewać? - przeraziłem się. - Chciałbym cię wyrzeźbić, kiedy już się porządnie tego nauczę. Przystojny mężczyzna zasługuje na idealną pracę. Poza tym niestety nie mam formy. Wybacz, że psuje twoje plany.
Spojrzałem na niego zaskoczony, kiedy wspomniał coś i niespodziance.
- A może jakieś inne warunki? - kolejny raz spojrzałem na niego ze szczenięcym wzrokiem.

Niefajnie liczyłem na jakieś zajęcie, które zajmie nas na jakiś czas. No trudno.
-Więc co proponujesz w zamian? Jestem otwarty na propozycję- uśmiechnąłem się zerkając kątem oka na okno. Jeszcze chyba za jasno. Skoro tak chował się przed światłem to nie będę go teraz wyciągał.
- Nie przepadasz za światłem, prawda?- spytałem i spojrzałem z powrotem na niego.

Zamyśliłem się nad propozycją spędzenia wolnego czasu. Wyrwało mnie z niego pytanie Ryu.
- Niespecjalnie, ale mogę normalnie funkcjonować - uśmiechnąłem się szeroko. - Jeżeli masz ochotę to możemy gdzieś wyjść. Przynajmniej ja bardzo chętnie.
Zastanawiałem się, co właściwie można znaleźć w okolicy i gdzie można się dobrze bawić. Nie chciałbym go zanudzić.

Uśmiechnąłem się słysząc odpowiedź.
-Więc niespodzianka przyjdzie trochę wcześniej- powiedziałem radośnie po czym wstałem podchodząc do okna. Jednym szybkim ruchem rozsunąłem zasłony i otworzyłem okno szeroko.
-Co powiesz abyśmy się gdzieś przelecieli?- spytałem z delikatnym uśmiechem, a moje oczy zrobiły się niebieskie. Włosy powoli zaczęły się wydłużać i robić się białe niczym śnieg, a na plecach pojawiły się śnieżnobiałe skrzydła. Uśmiechnąłem się do niego łagodnie i wyciągnąłem w jego stronę dłoń.
-Chciałeś wiedzieć jak to jest latać, a więc teraz możesz się przekonać- powiedziałem spokojnie.

Zasłoniłem oczy dłonią, kiedy gwałtownie rozsunął zasłony. Chwila minęła zanim przyzwyczaiłem się do światła i opuściłem rękę. Aż mnie zatkało.
- Piękny... - powiedziałem cicho, wpatrując się w niego z zachwytem w oczach. - Jestem jak najbardziej za.
Delikatnie złapałem go za dłoń, nie za bardzo pewny, co powinienem robić.
- Wyjaśnisz mi, co mam zrobić? - zapytałem się go, przyglądając się tym cudownym skrzydłom.